Een reflectie op mijn afgelopen half jaar, waarin ik thuis kwam te zitten en weer met hernieuwde zin aan het werk ging.
Al jaren begeleid ik in de rol van trainer/ coach mensen op het pad van mindfulness ter preventie van burn-out of juist in het proces van herstel. Je kan je vast voorstellen dat er een ernstig gevoel van falen naar boven kwam, toen ik afgelopen november voelde dat ik zelf niet meer verder kon en ik besloot de stekker uit mijn werk te trekken.
Unplug to reconnect, zoals we dat zo mooi noemen. Maar wat veel moeilijker was dan ik me ooit had voorgesteld.
November 2017
Mijn energie was op en mijn pogingen in de maanden ervoor om het rustiger aan te doen, bleken niet voldoende om te herstellen. Mijn geloof in Mindfulness werd danig op de proef gesteld. Hoe kon ik nu nog geloofwaardig Mindfulness in de wereld brengen als ik zelf burn-out was geraakt? Twijfel over mijn eigen practice, maar ook over mijn bestemming in werk kwamen op.
Een half jaar later
Inmiddels zijn we bijna een half jaar verder, sinds januari ben ik weer voorzichtig aan het werk gegaan en langzaamaan voel ik dat er weer energie vrij komt, dat ik sneller herstel na een intensieve dag en vooral dat ik weer zin krijg in nieuwe dingen. Maar het is een proces van 2 stappen vooruit, 1 achteruit. Een proces dat ik gelukkig herken vanuit mijn begeleiding, waardoor ik er niet te veel van in vertwijfeling raak.
Maar hoe heeft het zover kunnen komen? Hoe kan het dat ik als ervaren mindfulness trainer mijn eigen burn-out niet heb kunnen voorkomen?
Misschien zal het je verbazen, maar ik denk dat het dankzij Mindfulness is dat ik niet eerder ben omgevallen..... In de afgelopen maanden is namelijk duidelijk geworden dat ik verschillende voedselintoleranties heb, die al jaren voor een verstoorde energiebalans zorgen. In de afgelopen 10 jaar heb ik gemiddeld om de 2 à 3 jaar bij de huisarts een bloedonderzoek laten doen, omdat ik zo moe was. Daar kwam nooit wat uit en na een periode van rustiger aan doen, gezonder eten krabbelde ik wel weer op, tot dit najaar. Inzicht in Patronen
Door mijn opleidingen op het gebied van persoonlijke ontwikkeling ben ik me steeds bewuster geworden van een aantal patronen: * te veel hooi op m'n vork nemen * te veel verantwoordelijkheden naar mij toetrekken * bang zijn anderen teleur te stellen * stoer en onafhankelijk willen zijn * te veel mijn best doen Patronen, die een recept zijn voor burn-out, maar waar ik met behulp van mindfulness steeds vrijer van ben geworden. Ik herken steeds vaker in het moment (en niet alleen achteraf) m'n patroon en heb geleerd mij kwetsbaar op te stellen, grenzen te stellen en soms anderen teleur te stellen door afspraken af te zeggen of nee te zeggen.
Roofbouw
Ondanks deze ontwikkeling heeft er in de afgelopen jaren een sluipend proces van roofbouw op mijn lichaam plaatsgevonden doordat mijn lichaam overgevoelig blijkt te zijn voor gluten, koemelk en soya. En halverwege 2017 bleken 2 verhuizingen in combinatie met werk, opleiding en overgangsklachten plus de onderliggende voedselintoleranties toch te veel gevraagd te hebben van mijn lichaam.
Pooh, daar zat ik dan in november en december thuis, twijfelend aan mijzelf, mijn werk en bij tijd en wijle zelfs twijfelend aan het nut van persoonlijke ontwikkeling.
Waar had ik het allemaal voor gedaan? Hoe kon het dat ik nu thuis zat met zoveel bagage aan ontwikkeling en beoefening?
Me overgeven aan de rust was een proces op zich. Wat was mijn brein gewend aan plannetjes maken, altijd vooruit kijken. Iedere keer merkte ik weer op dat ik al weer toeleefde naar de deadline van eind december, en dan daarna… ik heb veel verschillende toekomstscenario’s voorbij zien komen….allemaal afleidingsmanoeuvres om maar niet naar binnen te gaan. Want op de momenten dat ik me wel kon overgeven, werd het soms heel zwart. Behalve de twijfels aan mijzelf en mijn werk, kwamen ook teleurstellingen van de maanden ervoor en oude pijn van jaren terug, naar boven.
Mijn compassiemeditaties hielpen me in liefdevolle aandacht bij mijzelf te blijven. En Ik realiseerde me dat ik nu met al die practice in staat was mijzelf te dragen. Ook realiseerde ik me dat ik ondanks al mijn bewustzijn in de hectiek van verhuizen, zorgen voor de bedding van mijn gezin, mijzelf onvoldoende ruimte had gegeven om echt stil te staan bij de minder leuke ervaringen. In die hectiek was ik weer in mijn patroon van onkwetsbaar-denken-te-zijn gestapt. Overleven, doorgaan op wilskracht, niet te veel voelen. En misschien heeft dit me nog wel meer uitgeput dan de voedselintoleranties. Wie zal t zeggen? En wat doet het er eigenlijk toe?
Ik wil zo graag analyseren, weten, begrijpen, maar het verandert niets aan mijn herstelproces. En ik realiseer me dat het schrijven van deze blog eigenlijk ook een grijpen is naar inzicht, naar verklaren. En dat ik dat dus ook weer los kan laten.
Adem in, en adem uit ;)
Herstel Mindful aanwezig zijn in mijn lichaam helpt me enorm in deze fase. Precies weten wat nu de oorzaak is van mijn uitvallen kan daar niet tegen op. Zodra ik iets op wilskracht doe, word ik misselijk, zodra ik moe begin te worden nemen oorsuizingen toe en word ik gevoeliger voor te veel geluiden om me heen. Mijn lichaam helpt me op tijd op de rem te stappen. Nooit eerder werd ik zo uitgedaagd (of is het uitgenodigd?) om Mindful door het leven te gaan. Ook ten aanzien van mijn vragen rondom werk, geeft mijn lichaam antwoord. Ik voel heel precies wat nu wel past en wat niet. Dat is ook lastig, want wat nu niet klopt, kan volgende week wel kloppen. Het vraagt van mij heel precies te zijn naar mijzelf en naar mijn omgeving. Het vraagt van mij me over te geven aan dat wat zich aandient. En dat is heel anders leven dan voorheen. Ik leefde van plan naar plan, werd geleefd door mijn agenda. Nu is er veel spontane tijd, in te vullen naar gelang kloppend is op dat moment. Rondom de activiteiten die ik echt niet wil afzeggen, plan ik ruimte, zodat ik kan rusten als dit nodig is, maar net zo goed kan invullen met schrijven voor m'n nieuwe site of juist wandelen. En opeens voel ik me sinds een paar dagen weer gedragen, er is weer flow! En het bijzondere is dat juist door dit herstelproces mijn vertrouwen in mindfulness alleen maar groter is geworden. Door mijn twijfels, onzekerheden en oude pijnen serieus te nemen en er mee te gaan zitten, is er weer meer helderheid in mijn geest en voel ik weer dankbaarheid in mijn hart voor het leven dat ik leid met mindfulness en compassie als twee grote levensvrienden aan mijn zijde. De grote les, die ik nu heb mogen ervaren was dat ik echt niet moet denken dat ik in control ben over mijn leven met al mijn bagage, dat ook mijn leven altijd onverwachte wendingen kan hebben. Maar dat mijn lichaam, mindfulness en compassie me wel helpen hiermee om gegaan. Hoe vaak heb ik dit niet in trainingen gezegd tegen mijn deelnemers?
Mindfulness neemt de stress of je problemen niet weg, maar leert je wel er anders mee om te gaan. Ik wist dit, maar heb het nu op een heel diep niveau mogen ervaren dat het echt zo is.
Kommentare